Pracodawca, który zatrudni repatrianta w pełnym wymiarze czasu pracy, może otrzymać
od starosty zwrot części kosztów poniesionych na:
- wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne,
- wyposażenie stanowiska pracy,
- szkolenie zawodowe repatrianta.
Podstawą zwrotu kosztów jest umowa zawarta ze starostą.
Aktywizacja zawodowa może być realizowana w ciągu 5 lat od dnia nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego
Starosta może zwracać pracodawcy koszty ponoszone przez niego z tytułu zatrudnienia repatrianta w pełnym wymiarze czasu pracy (koszt wynagrodzenia, nagród oraz składek na ubezpieczenia społeczne) przez okres do 12 miesięcy. Warunkiem zwrotu kosztów jest zatrudnienie repatrianta przez co najmniej 24 miesięcy.
Pracodawca może również otrzymać zwrot kosztów szkolenia zatrudnionego przez siebie repatrianta, jeśli repatriant nie posiadał żadnych kwalifikacji lub posiada takie, na które nie ma zapotrzebowania na lokalnym rynku pracy. Zatrudnienie przeszkolonego repatrianta przez minimum 24 miesiące jest warunkiem refundacji poniesionych przez pracodawcę kosztów (maksymalna wysokość refundacji to równowartość dwukrotnego miesięcznego wynagrodzenia).
Każdą z form aktywizacji zawodowej można zastosować jeden raz, jednak łączna kwota związanych z tym wydatków nie może przekroczyć dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia.
Pomoc repatriantowi powinna zostać udzielona możliwie szybko - najlepiej w ciągu pierwszego roku od jego przybycia do Polski na podstawie wizy repatriacyjnej.
Powyższe formy aktywizacji zawodowej finansowane są w formie dotacji celowej ze środków wyodrębnionych na ten cel w budżetach wojewodów; te z kolei pochodzą z rezerwy celowej budżetu państwa "Pomoc dla repatriantów".
W 2017 r. minimalne wynagrodzenie wynosiło 2000 zł.
Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 10 listopada 2017 r., przeciętne wynagrodzenie wynosi 4255,59 zł (M.P. z 2017 r., poz. 1012)